ΤΕΥΧΟΣ 34

Άνοιξη 1991

Ποιοι είναι σήμερα Ορθόδοξοι

Ορθόδοξοι δεν είναι όσοι λένε τον εαυτό τους “Ορθόδοξο”. Πώς λες ότι είσαι Ορθόδοξος, αφού είσαι διαφορετικός από τους πραγματικούς Ορθοδόξους που έζησαν τα παλιά τα χρόνια, αφού δεν πιστεύεις όπως εκείνοι, αφού δεν αγαπάς το Χριστό και την Παναγία όπως εκείνοι, αφού δεν έχεις εικονοστάσι και αναμμένο καντήλι και θυμιατό στο σπίτι σου, αφού δε νηστεύεις όπως νήστευαν εκείνοι, αφού δεν κάνεις μετάνοιες; Γιόρταζαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας τα Χριστούγεννα και τις άλλες γιορτές μαζί με τους φράγκους, όπως κάνουν αυτοί που θέλουν να τους λένε Ορθοδόξους σήμερα; Αγκάλιασε ποτέ Ορθόδοξος Πατριάρχης τον Πάπα όπως τον αγκάλιασε και τον φίλησε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο διάδοχός του Πατριάρχης Δημήτριος; Τι θα έκαναν οι παππούδες μας αν έβλεπαν Ορθόδοξο επίσκοπο σε φράγκικη συναγωγή; Θα τον φώναζαν προδότη και δεν θα ξαναπατούσαν στην εκκλησία που θα πήγαινε να λειτουργήσει. Πως λοιπόν είναι Ορθόδοξοι αυτοί που δέχονται να έχουν τέτοιους επισκόπους, που όποτε τους καλέσουν οι φράγκοι τρέχουν στις συναγωγές τους και κάνουν πως προσεύχονται δήθεν στο Θεό μαζί τους; Τι έκαναν οι Νεοημερολογίτες επίσκοποι πριν λίγα χρόνια στο Βανκούβερ του Καναδά και προχθές ακόμα στην Ασίζη της Ιταλίας; Προσευχήθηκαν μαζί με όλους τους σατανολάτρες και ειδωλολάτρες του κόσμου έχοντας για αρχηγό στη μέση τον Πάπα. Δήθεν ορθόδοξοι επίσκοποι να προσεύχονται μαζί με βουδιστές, με ινδουϊστές, με μουσουλμάνους, με Εβραίους, και μ’ αυτούς ακόμα τους Ινδιάνους της Αμερικής που “προσεύχονταν” καπνίζοντας πίπες και με τους μάγους της Αφρικής που “προσεύχονταν” χορεύοντας σαν δαιμόνια! Σε ποιον προσεύχονταν άραγε όλοι αυτοί οι δήθεν ορθόδοξοι επίσκοποι; Στο Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, όπως τον λένε στην επίσημη μασονική τους γλώσσα, στον Άρχοντα του κόσμου τούτου, όπως τον λέμε εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Μακριά Χριστιανοί από τέτοιους ψευτοποιμένες. Ο Χριστός τους τέτοιους επισκόπους τους ονόμασε λύκους που κρύβονται κάτω από αρνίσια γούνα για να ξεγελούν τα αθώα πρόβατα και να τα τρώνε.

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας έλεγε πως οι τέτοιοι επίσκοποι και οι τέτοιοι παπάδες είναι σαν το μάτι που μας σκανδαλίζει. Είπε ο Χριστός^ “αν το μάτι σου σε σκανδαλίζει είναι καλύτερα να το βγάλεις”. Εννοούσε, λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, τους επισκόπους και τους παπάδες, που όταν είναι Ορθόδοξοι είναι σαν τα μάτια των πιστών στην Εκκλησία. Όταν όμως δεν είναι Ορθόδοξοι, είναι μάτια που σκανδαλίζουν, μάτια που πρέπει να τα βγάζουμε. Γιατί, λέγει ο Άγιος, είναι συμφέρον μας να μαζευόμαστε κάπου σε κάποιο εκκλησάκι χωρίς αυτούς, χωρίς παπά ή επίσκοπο, παρά να πάμε στην κόλαση μένοντας μαζί τους, όπως πήγαν στην κόλαση και όσοι Εβραίοι δεν πίστεψαν στο Χριστό, αλλά έμειναν με τους Αρχιερείς τους, με τον Άννα και τον Καϊάφα. (P.G. 35, 22)

Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε πως είναι προτιμότερο να μην έχεις κανέναν αρχηγό παρά να έχεις κακό αρχηγό εννοώντας πάλι τους επισκόπους. (P.G. 63, 231)

Κάθε φορά που ένας επίσκοπος άρχιζε να κάνει αιρετικά κηρύγματα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν πήγαιναν πια στις εκκλησίες που οι παπάδες μνημόνευαν αυτόν τον επίσκοπο. Προτιμούσαν να μένουν στα σπίτια τους και να κάνουν την προσευχή τους με τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους ή με τους άλλους λιγοστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς παρά να προδώσουν τον Χριστό και την Ορθοδοξία. Όταν κάποτε όλοι οι παπάδες σ’ όλες τις εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης είχαν γίνει αιρετικοί, οπαδοί του Αρείου, οι λίγοι Ορθόδοξοι που έμειναν στην Πόλη συγκεντρώνονταν για να προσευχηθούν σε μια μικρή εκκλησούλα χωρίς επίσκοπο κι εκεί τους βρήκε, όταν πήγε στην Κων/πολη, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Μ.3, 532).

Το ίδιο έκαναν οι Ορθόδοξοι όταν ο Πατριάρχης Κων/λεως Νεστόριος έγινε αιρετικός. Δεν πήγαιναν στις εκκλησίες του και δεν μνημόνευαν στη λειτουργία το όνομά του. Εκείνος τους αφόρισε με Σύνοδο, αλλά μετά από καιρό η τρίτη Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τον Πατριάρχη και όσους είχαν μείνει μαζί του και επαίνεσε τους Ορθοδόξους που είχαν μείνει τόσα χρόνια χωρίς επίσκοπο.

Ο Άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής λέγει ότι και αν ακόμα μείνουν πολύ λίγοι στην Ορθοδοξία και την ευσέβεια, αυτοί οι λίγοι είναι η πραγματική Εκκλησία του Χριστού και όχι οι πολλοί που πηγαίνουν στις μεγάλες εκκλησίες και ακολουθούν τους αιρετικούς “επισκόπους”. Και ο ίδιος ο Χριστός μας είπε: “Όπου είναι δύο ή τρεις άνθρωποι μαζεμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους”

Οι πραγματικοί Ορθόδοξοι είναι σε όλα σαν τους παλιούς ορθοδόξους^ τίποτα δεν έχουν αλλάξει. Γιατί ο Χριστός και τα λόγια Του και οι εντολές Του δεν αλλάζουν ποτέ. Ό,τι πίστευαν οι Απόστολοι το ίδιο πιστεύουν κι αυτοί. Ό,τι δίδασκαν οι Άγιοι το ίδιο ασπάζονται και αυτοί. Όπως ήταν οι εκκλησίες στο Βυζάντιο το ίδιο και απαράλλαχτες είναι και οι εκκλησίες των πραγματικών Ορθοδόξων σήμερα. Με το ίδιο ημερολόγιο που γιόρταζαν οι Απόστολοι και οι Άγιοι με το ίδιο γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι και σήμερα.

“Μη φοβάστε, μας είπε ο Χριστός, το μικρό το ποίμνιο. Γιατί σ’ εσάς το μικρό το ποίμνιο, στους λίγους αληθινούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, στους λίγους μαθητές μου που μου μείνατε πιστοί θέλει ο Πατέρας μου να δώσει την Αιώνιά Του Βασιλεία, αν μείνετε πιστοί μέχρι το τέλος”.

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Είναι οι καιροί της μεγάλης Αποστασίας, που είπε ο Απόστολος Παύλος ότι θα έρθει λίγα χρόνια πριν από τον Αντίχριστο και τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Όλοι έγιναν προδότες σαν τον Ιούδα. Τα μεγάλα πλήθη των ανθρώπων είναι με τον Άννα και τον Καϊάφα, με τους Αρχιερείς. Με τον Χριστό ελάχιστοι έχουν μείνει. Κι αυτοί που έμειναν ντρέπονται να ομολογήσουν πως είναι μαθητές Του, σαν τον Πέτρο τότε.

Μακάριοι όσοι δεν ντρέπονται, μακάριοι όσοι θα τον ακολουθήσουν μέχρι τον Γολγοθά και θα παραμείνουν μαθητές Του πιστοί μέχρι την μεγάλη και ένδοξη μέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Αμήν.

Μέρες λιμού και αποστασίας

Έρχονται μέρες, λέγει ο Κύριος, που θα στείλω πείνα πάνω στη γη, όχι πείνα για ψωμιά, ούτε δίψα για νερό, αλλά πείνα για ν’ ακούσουν οι άνθρωποι λόγο Κυρίου”.

Σε ποια εποχή βρίσκουν, άραγε, τα λόγια αυτά περισσότερη εφαρμογή απ’ ό,τι στις μέρες μας; Και όμως σήμερα ο λόγος του Θεού είναι γνωστός ποιο πολύ από ποτέ. Το Ευαγγέλιο έχει κηρυχθεί σ’ όλα τα έθνη. Τα κείμενα των πατέρων της ορθόδοξης εκκλησίας έχουν ανασυρθεί και μεταφραστεί και κυκλοφορούν σε πλήθος εκδόσεων, όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά ακόμη και στις χώρες της Δύσης. Λόγος γίνεται πολύς για προσευχή και νήψη και πνευματική ζωή.

Από την άλλη μεριά, ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός αφού πέρασε απ’ όλα τα στάδια της αγνωσίας του Θεού, βαδίζοντας με τα δεκανίκια του δυτικού ορθολογισμού, έφτασε στην εποχή μας σε μια εκπληκτική αυτεπίγνωση της εσωτερικής του αποσύνθεσης και των αδιεξόδων του. Πριν από λίγες δεκαετίες, όμως, η παραπαίουσα Ευρωπαϊκή διανόηση είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με την ακμάζουσα τότε θεολογική σκέψη ορθόδοξων Ρώσων θεολόγων, που μετέφεραν με τα κείμενά τους στη Δύση την εμπειρία της αποκάλυψης που ανασταίνει τους νεκρούς. Μπορεί η επαφή αυτή να υπήρξε λυτρωτική για λίγες ψυχές που έχουν ώτα για ν’ ακούσουν, δε φάνηκε όμως να ανακόπτει αυτό τον ιστορικό κατήφορο που οδηγεί τον κόσμο στην σύγχρονη πνευματική έρημο.

Πιθανόν η εσωτερική αυτοσυνείδηση της πνευματικής αυτής αποτελμάτωσης να είναι που γεννά την πτώση κάθε ιδεολογίας και πίστης στο βωμό ενός απίστευτου πολιτικού και θρησκευτικού συγκρητισμού, τις ευδαιμονιστικές τάσεις που επικρατούν σήμερα παντού ή και σύγχρονους οραματισμούς σαν κι αυτούς της “Νέας Εποχής”.

Ίσως η πιο απτή απόδειξη ότι βρισκόμαστε στην εποχή της αποστασίας που προφητεύθηκε για τους έσχατους καιρούς, είναι ότι ζούμε το τραγικό αυτό καθεστώς της πνευματικής απονέκρωσης, της στέρησης και της παρακμής, σε μια εποχή που το κήρυγμα της σωτηρίας, του λόγου του Θεού, έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο.

Η γεύση της σωτηρίας έχει γίνει πολύ σπάνια σ’ έναν κόσμο που διδάχτηκε την αλήθεια. Η γεύση αυτή είναι η εμπειρία της επαφής με τη χάρη του Θεού που αναβλύζει από τη ζωή και την παρουσίά ανθρώπων αγίων. Η δικιά τους ζωή είναι πηγή πνευματικής δροσιάς και καθαρμού για όλη την κτίση. Η δικιά τους παρουσία φέρνει την πνοή που καταργεί το χρόνο, γιατί είναι πνοή αιώνιας ζωής. Η απουσία τους ορίζει με τρόπο τραγικό την πραγματικότητα της φθοράς και του θανάτου. Ο σύγχρονος πνευματικός λιμός, το βίωμα της πνευματικής ερήμωσης που συναντάμε, μετριέται ακριβώς με τη σπανιότητα αυτού του γνήσιου βιώματος στο σημερινό κόσμο. Αν και η αμαρτία υπήρχε πάντοτε, η γνήσια αγιότητα ήταν το αλάτι που βοηθούσε τον κόσμο να επιβιώσει πνευματικά.

Έτσι μετριέται η σημερινή αποστασία. Με την τραγική απώλεια της θέρμης που ξεπηδά από την παρουσία του αληθινού Χριστιανού, του αληθινού πνευματικού, του γνήσιου μοναχού. Με την έλλειψη του λόγου που μαρτυρεί γνήσιο βίωμα και έλεγχο “πραγμάτων ου βλεπομένων”. Ο κόσμος, βέβαια, ανέκαθεν “εν τω πονηρώ κείται”. Οι Χριστιανοί, όμως, ήταν “πόλις επάνω όρους κειμένη”, “το άλας της γης” και το “φως του κόσμου”.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ