ΤΕΥΧΟΣ 46

Καλοκαίρι 1993

Το πρωτότυπο της Κτίσης

Σε μια σειρά από προηγούμενα άρθρα της Επίγνωσης γράψαμε μερικές γνώμες για τη φανερή άλωση του ορθόδοξου εκκλησιαστικού φρονήματος από τις ανθρωπιστικές αξίες της Δύσης. Η εκκλησιαστική συνείδηση της ενότητας πάνω στην πέτρα της Αλήθειας, δίνει τη θέση της, σιγά σιγά,σε μια άλλη αντίληψη για την ενότητα, ξένη προς το πνεύμα του Ευαγγελίου. Οι άνθρωποι προσπαθούν να φτιάξουν ένα κόσμο ενωμένο με οικονομικό, εμπορικό, πολιτιστικό και πολιτικό τρόπο, έναν εγκόσμιο παράδεισο θεμελιωμένο πάνω στις δομές της φθοράς. Έναν παράδεισο, απ’ όπου λείπει ο αρχηγός της ζωής, ο αληθινός Χριστός. Φτιάχνουν έναν κόσμο χωρίς αληθινά θεμέλια.

Ο Χριστός είναι “ο πρωτότοκος πάσης Κτίσεως”. Τι σημαίνει αυτή η κουβέντα, που αποτελεί το θεμέλιο της πίστης μας; Σημαίνει, κατ’ αρχήν, ότι ο Χριστός είναι το πρωτότυπο κάθε κτιστού πράγματος. Αυτός, ο Θεάνθρωπος, είναι η “κατά αλήθειαν” ύπαρξη, η αναφορά το σχέδιο και η εικόνα της Κτίσης. Αυτό σημαίνει ο λόγος, ότι Αυτός, ο Θεάνθρωπος, υπάρχει προ πάντων των αιώνων. Εμείς, οι άνθρωποι, αντλούμε την αλήθεια της ύπαρξής μας απ’ αυτόν, μετράμε τη γνησιότητα της ζωής μας με τα δικά του μέτρα, η δικιά του ζωή είναι το μόνο αληθινό μέτρο για την δικιά μας, Αυτό είναι το Σημείο που στέκεται “εις πτώσιν και ανάστασιν” πολλών. Αυτό σημαίνει το ότι στον Χριστό “δόθηκε πάσα η Κρίσις”. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Χριστός είναι αυτός που κρίνει ζώντες και νεκρούς. Δεν τους κρίνει σα δικαστής, αλλά όπως το γνήσιο πρωτότυπο κρίνει και μετρά κάθε τι που βγήκε από το ίδιο καλούπι.

Πως μπορούν, λοιπόν, οι άνθρωποι να ζήσουν χωρίς τα μέτρα που τους χαρίζει το γνήσιο πρωτότυπό τους ; Όταν αποκοπούν από την αλήθεια της ύπαρξής τους, από την αναφορά τους, από το σημείο που τους ορίζει, τότε δεν τους απομένει παρά μια ύπαρξη

σκιώδης, ψεύτικη, χωρίς πνοή, ταυτισμένη με τη φθορά και τον θάνατο. Αυτό προσπάθησε να πετύχει ο αρχηγός της πλάνης, ο όφις ο αρχαίος, υποδεικνύοντας στον πρώτο Πατριάρχη, τον Αδάμ, να εγκαταλείψει και να ξεχάσει το Θεό, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις. Αυτό υποδεικνύει, μέχρι σήμερα, στον καθένα από μας.

Η αληθινή πηγή της ύπαρξης και της ζωής, όμως. ο Χριστός, φανέρωσε το πρόσωπό του στους ανθρώπους και τους έδειξε ποιος είναι ο αληθινός τους προορισμός και το αληθινό τους πρωτότυπο, φτάνοντας στο αποκορύφωμα της δόξας του στο όρος Θαβώρ. Με την ανάσταση και την ανάληψή του έδειξε, ότι τα αληθινά όρια του ανθρώπου δεν είναι ο τάφος και η φθορά, αλλά ο ίδιος ο φοβερός θρόνος της Θεότητας, όπου κάθονται όσοι δέχονται να τον ακολουθήσουν και να του μοιάσουν, σαν αληθινά του παιδιά.

Αυτή η συνάντηση των ανθρώπων με το αληθινό τους πρωτότυπο, με την Αλήθεια της ύπαρξής τους είναι η Σωτηρία. Αυτό είναι που “σώζει” την ανθρώπινη ύπαρξη, το να γνωρίσει τα αληθινά της μέτρα, τον αληθινό της προορισμό.

Σε τι να αναφέρει την ύπαρξή του ο άνθρωπος που έχει αρνηθεί το αληθινό του πρωτότυπο ; Με τι να τη συγκρίνει ; Ποιο δρόμο να διαλέξει ; Χωρίς Αυτόν, είναι σαν το καράβι που πελαγοδρομεί χωρίς πυξίδα, χωρίς χάρτες, χωρίς το παραμικρό φωτεινό αστέρι, κάτω από έναν κατασκότεινο ουρανό.

Να, γιατί είναι μάταιη κάθε ανθρώπινη προσπάθεια να φτιάξει έναν εγκόσμιο παράδεισο απ’ όπου λείπει το αληθινό θεμέλιο και το μέτρο των πραγμάτων, που είναι ο Χριστός. Το μέτρο του κόσμου είναι ο Άνθρωπος, και η εξυπηρέτηση των μάταιων, φθαρτών αναγκών του. Σήμερα, οι άνθρωποι ακολουθούν την υπόδειξη του Διαβόλου, που πειράζοντας τον Χριστό, του ζήτησε να κάνει τις πέτρες ψωμιά.

Ο Χριστός, έπηξε Παράδεισο επί γης, την Εκκλησία. Εκκλησία είναι η σύναξη των ανθρώπων, που σαν κέντρο της ενότητάς τους κρατούν τον αληθινό Χριστό, που είναι η αληθινή οδός και η Ζωή. Αν οι άνθρωποι βγάλουν από το κέντρο της σύναξής τους την Αλήθεια, τότε παύουν να είναι η Εκκλησία, ακόμη κι αν διατηρούν επίσημα την επωνυμία αυτή. Εξομοιώνονται με τις κοσμικές συνάξεις, που γίνονται με τα κοσμικά κριτήρια, Μια τέτοια εξομοίωση αποτελεί ο σύγχρονος συγκρητισμός, που βγάζει τον Χριστό από το κέντρο της σύναξης και απομακρύνει τους ανθρώπους από την αλήθεια.

Μωαμεθανισμός και Χριστιανισμός

Διαβάσαμε, πρόσφατα στον τύπο ότι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Παρθένιος, έκανε δημόσια και επίσημη πρόταση στον Πατριάρχη Κων / πόλεως Βαρθολομαίο, να δεχτούν οι Ορθόδοξοι ως Αληθινό προφήτη τον Μωάμεθ, τον αρχηγό της θρησκείας των Μουσουλμάνων. Ο Παρθένιος επικαλέστηκε σαν πρώτο επιχείρημα το ότι οι Μουσουλμάνοι παραδέχονται ως “προφήτη” τον Χριστό. Δεύτερο, κατέληγε η πρόταση του Παρθενίου, αμφότεροι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, πιστεύουν στον “ίδιο Θεό” (Βλέπε “Ορθόδοξος Τύπος”, φύλλο 1024 ).

Δεν θα γνωρίζει ίσως ο κ. Παρθένιος ότι ο “προφήτης Χριστός” των Μωαμεθανών δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεάνθρωπο Κύριο. Για το Ισλάμ ο Χριστός είναι ένας προφήτης, ένα κτίσμα και όχι ο Κτίστης. ο σαρκωμένος Λόγος του Πατρός. Ο Θεός των Μωαμεθανών δεν είναι ο τριαδικός Θεός. Οι Μουσουλμάνοι δεν πιστεύουν στον αληθινό Θεό, διότι “ο μη έχων τον Υιον ουδέ τον Πατέρα έχει”. Μ’ αυτήν την ομολογία του, ο Παρθένιος διαγράφει μονομιάς όλους τους νεομάρτυρες, ως κακώς αθλήσαντες. Ταυτόχρονα βάζει τον εαυτό του έξω από την εκκλησία των νεομαρτύρων.

Το αποκαρδιωτικό στις δηλώσεις αυτές δες είναι μόνον η βλασφημία. αλλά και η νωθρότητα που επέδειξε το ποίμνιο, όταν αυτή αποκαλύφθηκε. Φαίνεται, ότι ο συγκριτισμός έχει ισοπεδώσει και τα θεμελιώδη της πίστεως, ενώ ταυτόχρονα κατέστρεψε τα αισθητήρια των πιστών. Μόνον εάν θιγεί ο πνευματικός. ο γέροντας ή η αδελφότητα διαμαρτυρόμαστε και ευαισθητοποιούμαστε. Γι’ αυτά τα θέματα της πίστεως βασιλεύει η αδιαφορία. Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι ο κ. Παρθένιος είναι πάπας όλης της Αφρικής και αυτόν μνημονεύουν οι ιεραπόστολοι της Μαύρης Ηπείρου.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ