ΤΕΥΧΟΣ 62
Καλοκαίρι 1997
Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής υπήρξε εκπλήρωση της υπόσχεσης που ο Χριστός έδωσε στούς μαθητές του: “και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν...” “όταν δε έλθη ο παράκλητος... εκείνος μαρτυρήσει περί εμού”. “Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν”.
Έτσι, πολύ συχνά στή ζωή των Αποστόλων συναντάμε αναφορές στό χειροπιαστό και απλό τρόπο που το Άγιο Πνεύμα τους καθοδηγεί, φωτίζει τα βήματά τους και τους στηρίζει παρηγορώντας τους στούς διωγμούς και τις θλίψεις. Η Ιστορία της Εκκλησίας στήν ουσία της είναι μία έντονη εμπειρία κοινωνίας των καθαρών καρδιών με το Άγιο Πνεύμα. τιο Άγιο Πνεύμα φώτισε τους Αποστόλους στό κήρυγμα, δυνάμωσε τους μάρτυρες στό μαρτύριό τους, έδωσε την διάκριση και τη σοφία στούς Πατέρες γιά να μας παραδώσουν το μυστήριο της Θεολογίας, κράτησε και διατήρησε ζωντανό όλο τον θεσμό της Εκκλησίας ανά τους αιώνες.
Ποιά είναι όμως γιά τον κάθε απλό Χριστιανό η ιδιαίτερη σχέση του με τον “άλλο Παράκλητο”; Είναι αυτή που ανέφερε ο Κύριος στόν Νικόδημο, “εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού”. “Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται”. Αυτή η ζωοποίηση της καρδιάς του κάθε πιστού από το Άγιο Πνεύμα αποτελεί το ένδυμα της μελλούσης ζωής, αποτελεί το ένδυμα του γάμου χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατή η συμμετοχή στό πνευματικό δείπνο του Χριστού.
Αλλά, ακόμη και γιά την απλή πίστη εις τον Χριστό, η συναίσθηση και γνώση της ενεργείται από το Άγιο Πνεύμα. “Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού...” και “Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον ειμή εν πνεύματι Αγίω”. Tο Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταίς ασθενείαις ημών το γάρ τι προσευξόμεθα καθ’ ό δεί ουκ οιδαμεν αλλ’ αυτό το Πνεύμα υπερτυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις”. Διά του Αγίου Πνεύματος και προσευχόμεθα αλλά και γνωρίζουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού και δι’ αυτού όλα μας τα έργα ως θυμίαμα που τίθεται στή φωτιά αποδίδουν πλούσια την ευωδία. Γι’ αυτό και οι Πατέρες μας, τονίζουν ότι σκοπός τελικός του πνευματικού μας αγώνα πρέπει να είναι η απόκτηση και διατήρηση του Αγίου Πνεύματος. “Σκοπός πάντων των κατά Θεόν αγωνιζομένων εστί το ευαρεστήσαι Χριστώ τω Θεώ και την καταλλαγήν διά της του Πνεύματος μετουσίας πρός τον Πατέρα λαβείν και την εαυτών σωτηρίαν διά τούτου πορίσασθαι^ τούτο γάρ πάσης ψυχής και παντός ανθρώπου σωτηρία εστίν^ ου μη γενομένου, κενός ο κόπος και ματαία η εργασία ημών, ανόητός τε πάσα βίου οδός η μη πρός τούτο τον εν αυτή τρέχοντα φέρουσα”. (Άγιος Συμεών Ν. Θεολόγος, σελ. 441, τόμος Β’, έκδ. “Ορθοδ. Κυψέλη”).
τής Ιρένα Μάττα (από το Canadian Othodox Missionary)
Είναι εύκολο και λογικό να προσπαθεί κανείς να συνδέσει τις αυτοκτονίες των μελών της αιρεσης “Πύλη του Ουρανού” (Heavens Gate) με τα UFO και τις σχετικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές σειρές, αλλά είναι, δυστυχώς, γεγονός ότι πολλοί ορθόδοξοι διανοητές θά βρίσκουν τέτοιες συσχετίσεις, χωρίς καθόλου να αναγνωρίζουν ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχουν πολλές φορές προεκτάσεις από τις ιδιες τις δικές τους απόψεις και διδασκαλίες. Αυτοί οι ιδιοι λόγιοι είναι πολύ πιθανό να υποστηρίζουν άκριβώς εκείνες τις αντιχριστιανικές δοξασίες που επώασαν και την αίρεση της “Πύλης του Ουρανού”, που οδήγησαν τους πιστούς της να ευνουχιστούν και έσπρωξαν, τελικά, ολόκληρη την ομάδα σε μαζική αυτοκτονία. Είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι έχει εμφανιστεί μια εξάπλωση του νεο-γνωστικισμού και μέσα στήν ορθοδοξία, χωρίς να προκαλεί το φαινόμενο, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, την προσοχή των ιεραρχών και διδασκάλων, γιά την αντιμετώπιση αυτής της αιρετικής και καταστροφικής κίνησης.
Άς επισημάνουμε τρία στοιχεία του κλασικού παγανιστικού γνωστικισμού, που βρίσκονται τόσο στή διδασκαλία της αιρεσης της “Πύλης του Ουρανού”, όσο και στό νέο-γνωστικισμό που απαντάται ανάμεσα σε ορθοδόξους, στίς μέρες μας.
1. Ο Δυϊσμός: Η ιδέα ότι υπάρχει κάποια διαίρεση ανάμεσα στό σώμα και στήν ψυχή. Κατά αυτή την άποψη το σώμα δεν είναι παρά ένα “δοχείο” της ψυχής, ή και φυλακή, και συνεπώς η ψυχή πρέπει να δραπετεύσει από το σώμα γιά να φτάσει στό πνευματικό ύψος που της αρμόζει και να αποκτήσει την εμπειρία της θείας γνώσης. Μία τέτοια ιδέα είναι αντίθετη στή διδασκαλία όλων σχεδόν των πατέρων της ορθοδοξίας.
2. Η αντι-σεξουαλικότητα: Η ακραία καταπίεση της σεξουαλικότητάς τους, οδήγησε τα μέλη της ομάδας στην κατάληξη που είχαν. Στόν γνωστικισμό, παλαιό ή νεότερο, ένας νευρωτικός φόβος γιά την ανθρώπινη σεξουαλικότητα οδηγεί συχνά σε καθαρά αντιχριστιανικές διαθέσεις απέναντι στό σέξ και στό γάμο. Υπάρχουν σήμερα ομάδες ορθοδόξων, όπου το μυαλό και τα αισθήματα των οπαδών ελέγχονται και κατευθύνονται από γέροντες-γκουρού, με μέσο μια αρρωστημένη ενοχή και ντροπή που τους εμπνέουν γιά τη σεξουαλικότητά τους. Αντί να καθοδηγούν σε έναν θετικό πνευματικό αγώνα ενάντια στήν πραγματική απρέπεια, οδηγούν σε μια μορφή καταπίεσης, που δεν παράγει παρά την απόγνωση και τη βία, και όχι τη θεραπεία.
3. Ο πνευματικός “εκλεκτικισμός”. Το θέμα αυτό θά το αναπτύξουμε παρακάτω.
Η πρώτη εκκλησία, που γεννήθηκε διά του αγίου Πνεύματος στήν Ιερουσαλήμ, έφερε το μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας, μέσα σε ένα περιβάλλον ειδωλολατρικής φιλοσοφίας και ελληνιστικού Ιουδαϊσμού. Ο Ελληνιστικός κόσμος, που είχε συνθέσει αρχαίους μύθους δημιουργώντας ένα συγκρητιστικό πάνθεο, μετέφερε αυτή τη νοοτροπία στόν τρόπο με τον οποίο κατανόησε και το χριστιανισμό. Η πρώτη αιρεση που οι αρχαίοι Χριστιανοί είχαν να αντιμετωπίσουν, ήταν αυτή που αποκαλούμε με το γενικό όνομα “γνωστικισμός”. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είχε ήδη συναντήσει την αιρεση αυτή στήν Έφεσο, στό πρόσωπο του Μαρκίωνα και ο άγιος Ειρηναίος της Λυών έγραψε ενάντια σ’ αυτήν το 180 μ.Χ., στό σύγγραμμά του Κατά Αιρέσεων. Ο γνωστικισμός δημιουργήθηκε μέσα από μια μίξη Ελληνικής μυθολογίας και άλλων παγανιστικών δοξασιών, με Ιουδαϊκές και Χριστιανικές διδασκαλίες. Το όνομα της αιρεσης, “Γνωστικισμός”, φανερώνει την επιθυμία των οπαδών της γιά δύναμη μέσω της Γνώσης, μιας “μυστικής γνώσης”, που ανεβάζει αυτόν που την κατέχει σε μια πνευματική “ελίτ”, σε μια εκλεκτή τάξη, πάνω από αυτή των συνηθισμένων, “σαρκικών” χριστιανών.
Στόν αιώνα μας, ο Γνωστικισμός σηκώνει ξανά τη σημαία του, καθώς ο κόσμος επιστρέφει στόν παγανισμό. Η απλουστευμένη δυϊστική εικόνα γιά τον άνθρωπο, “κακό σώμα - καθαρή ψυχή”, εμπνέει και πάλι τους συναισθηματικά ανώριμους, μερικοί από τους οποίους θεωρούν τους εαυτούς τους “λόγιους διανοητές”. Οι οπαδοί της “Πύλης του Ουρανού”, στή Σάντα Φέ της Καλιφόρνια, είχαν σχηματίσει μια ελιτιστική θρησκευτική κοινωνία, γύρω από μια τέτοια δυαλιστική ιδέα. Πρόσφατα, ανταποκρινόμενοι με ακραία συνέπεια στίς αρχές τους, αυτοκτόνησαν, ώστε να “υψωθούν πάνω από τις καθημερινές βιοτικές αγωνίες, αυτού του ατελούς κόσμου”. Η Γνωστική τους φιλοσοφία, δημιούργησε μια φανταστική, τέλεια τάξη πραγμάτων, και απαίτησε να εγκαταλείψουν το σαρκίο τους, ωστε να ανέβουν σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης.
Αυτή η φθοροποιός αρχαία αιρεση πρέπει να επανεξεταστεί υπό το φώς της επανεμφάνισής της και των επικίνδυνων συνεπειών της αυξανόμενης αποδοχής της. Οι οπαδοί της Πύλης του Ουρανού” ασπάστηκαν στήν κυριολεξία τον αιρετικό γνωστικό μύθο της “ανάβασης διά μέσου των πονηρών αρχόντων” πρός μια θεϊκή κατάσταση. Αυτή η ιδέα γιά τη “θεοποίηση” μετά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα, είναι εύρημα του ιδίου όφεως που ξεγέλασε τον Αδάμ και την Εύα, ότι θά γινόταν “ως θεοί”, μέσω της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Η αιρεση της “Πύλης του Ουρανού” ήταν μια καθαρά Γνωστική παρασυναγωγή, που δίδασκε τον έλεγχο και την καταπίεση του “κακού” σώματος και των παθών του, μέχρι το σημείο του ευνουχισμού, έτσι ώστε η ψυχή να απελευθερωθεί τελικά, γιά να ζήσει μια τελειότερη ζωή, χωρίς το σώμα. Δύσκολα βρίσκει κανείς μια πιο ξεκάθαρη Γνωστική διατύπωση.
Όπως κάθε Γνωστικισμός, έτσι και η αιρεση της “Πύλης του Ουρανού”, δίδασκε ένα ελκυστικό ανακάτεμα από εκλεπτυσμένους μύθους, βασισμένους σε μια μορφή γνώσης, (που στήν προκειμένη περίπτωση δεν ήταν παρά μια μυθολογική “Επιστήμη”), μαζί με μια πίστη σε αντιχριστιανικές, εξωγήινες θεότητες. Στά γραπτά τους διαβάζουμε ότι “τό εξελικτικό στάδιο πάνω από τον άνθρωπο είναι μια κατάσταση χωρίς διάκριση φύλου”. Το σώμα περιγράφεται ως “προσωρινό δοχείο της ψυχής”. Ο Χριστός κατοίκησε κάποτε σε ένα τέτοιο “δοχείο, που ονομάζονταν Ιησούς”. Το φύλο είναι κατά βάση κακό, και σαν αποτέλεσμα ο γάμος εμφανίζεται σαν μια εκφυλισμένη κατάσταση, γιά τους πνευματικά κατώτερους.
Κι εμείς, σαν ορθόδοξοι χριστιανοί που ζούμε σε έναν παγανιστικό κόσμο, έχουμε ανάμεσά μας πολλούς Γνωστικούς “εκλεκτικιστές”, που νιώθουν την ιδια απέχθεια γιά το γάμο, και κηρύσσουν την πιο αυστηρή ασκητικότητα σαν το μόνο τρόπο ζωής που είναι αρεστός στό Θεό. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ο μακαρίτης π. Σεραφείμ Ρόουζ, που μάλιστα επέμενε ότι οι διδασκαλίες του ήταν “πατερικές”. Τέτοιες φιλοσοφίες προσελκύουν κυρίως ανώριμους και πληγωμένους ανθρώπους, ισως με ασθενική προσωπικότητα, και με κάποια τάση προσκόλλησης σε ακραίες ιδεολογίες. Η οιηση των εκλεκτών ριζώνει εύκολα σε όσους διψούν γιά πνευματική εξουσία, και που σαν αντίδραση στήν δική τους ανικανότητα, ενδύονται μια πνευματική ανωτερότητα.
Ορισμένοι μάλιστα, οδηγούνται ακόμη πιο βαθιά σε γνωστικές ιδέες, κηρύσσοντας την αιρεση της “ανάβασης πρός το θείο” διά μέσου καθαρτήριων “αερίων τελωνίων”. Σύμφωνα με αυτό το μύθο της μεταθανάτιας ανάβασης, η ψυχή οδηγείται μέσω αστρικών πυλών ή αλλιώς “τελωνείων”, που βρίσκονται σε διάφορα επίπεδα. Οι ισχυρισμοί ότι τέτοιοι μύθοι βρίσκουν έρεισμα στή διδασκαλία ορθοδόξων πατέρων είναι κενοί, αφού οι περισσότερες σχετικές αναφορές γίνονται με “επιδιορθώσεις”, και κατάλληλα επιλεγμένες αποκοπές και συγκολλήσεις κειμένου. Οι διδασκαλίες περί “τελωνείων” αποτελούν αντιστροφή της αρχαίας εξιστόρησης της “Κατάβασης της θεάς Ιστάρ στόν Κάτω Κόσμο”, που στηρίζονταν στήν αρχαία αντίληψη ότι το σύμπαν χωρίζεται σε αστρικές σφαίρες, που η κάθε μια έχει μια πύλη, φρουρούμενη από ένα πονηρό δαιμόνιο. Τέτοιες διδασκαλίες απλά συνεχίζουν μια παλαιά παράδοση γνωστικού συγκρητισμού, η οποία πρωτοεμφανίστηκε ανάμεσα σε ορθοδόξους ήδη από τον ένατο αιώνα. Αυτές οι φαντασίες δεν είναι μόνον αντίθετες στήν Αγία Γραφή, αλλά εμπνεόυν κι ένα “πνεύμα τρόμου” στούς αναγνώστες, αντί γιά την ειρήνη και την ελπίδα του αγίου Πνεύματος.
Σάν ορθόδοξοι αντιμετωπίζουμε τις αμαρτίες μας με νήψη και ταπείνωση, ώστε να ζητούμε διαρκώς εν μετανοία τη συγχώρεση του Ουράνιου Πατέρα μας. Αντίθετα όσοι πέφτουν στίς παγίδες της γνωστικής μυθολογίας, αγωνίζονται γιά την αυτοδικαιωση και αυτοτελείωση μέσα από μια ψυχαναγκαστική εμμονή να ελέγξουν τα σωματικά πάθη, ώστε να αποδείξουν την τελειότητά τους στούς εαυτούς τους και στούς άλλους. Όμως, το “καλόν λίαν” της υλικής δημιουργίας, που περιλαμβάνει και το ανθρώπινο σώμα, και η ελπίδα γιά σωτηρία ολόκληρης της υπόστασής μας, κάθε άλλο παρά συμβιβάζονται με τη δυϊστική γνωστική θέση γιά “κακό σώμα - καθαρή ψυχή”. Τα γραπτά των σύγχρονων γνωστικών αντανακλούν συχνά μία σχεδόν ζηλόφθονη χλεύη γιά όσους αγωνίζονται να λάβουν πνευματικά χαρίσματα, χωρίς ακραίο μοναστικό ασκητισμό Τα κριτήριά τους ανεβαίνουν τόσο ψηλά, που κανείς αναρωτιέται αν είναι δυνατή η σωτηρία από έναν τόσο αυστηρό, καλβινιστικό “Θεό”. Ο ορθόδοξος χριστιανός γνωρίζει ότι είναι δυνατό να βιώνει καθημερινά την εμπειρία του ελέους του Θεού, μέσα από μια ταπεινή ζωή μετάνοιας. Έτσι εστιάζει την προσοχή του όχι στίς πτώσεις του, γιά τις οποίες μετανοεί, αλλά στόν γεμάτο αγάπη Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Καθώς λυπάται γιά τις πτώσεις του, νιώθει τη χαρά της συγχωρητικότητάς Του. Η παραβολή του Ασώτου υιού αντιτίθεται σε κάθε μορφή δικής μας τελειομανίας. Ο γεμάτος αγάπη Θεός περιμένει την επιστροφή του αμαρτωλού, όση αμαύρωση κι αν επιφέρει η μετοχή στήν αμαρτία. Καθένας που επιδιώκει την τελειότητα μέσω μιας δικανικής υπερ-ασκητικότητας θά καταλήξει γεμάτος φαρισαϊσμό, αν είναι αρκετά πλανεμένος, ή γεμάτος απόγνωση, αν του απομένει λίγη τιμιότητα.
Αντί γιά αυτά, επιθυμούμε τους καρπούς του αγίου Πνεύματος, από το δένδρο του Σταυρού, που φυτρώνει στό έδαφος που ποτίζεται από τα τίμια δάκρυα της μετανοίας. Οι καρποί αυτοί διαφυλάσσονται από την ταπεινή αποδοχή της ανικανότητάς μας να σώσουμε τους εαυτούς μας και από τη σταθερή πίστη στό σωτηριώδες σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που καθαρίζει τις ψυχές μας.
Καί πάλι τα σημεία των καιρών...
Μέσα από εικόνες και συμβολισμούς έχει παραδοθεί στούς πιστούς το μήνυμα, ότι πρίν την δεύτερη έλευση του Κυρίου, θά συμβούν κάποια γεγονότα με αποκορύφωμα την εξαπάτηση των ανθρώπων από τον Αντίχριστο. Tα σημεία αυτά, δεν μας δόθηκαν γιά να αποτρέψουμε τον ερχομό του Αντιχρίστου, αλλά γιά να μας βοηθήσουν να τον αναγνωρίσουμε. Αυτό δεν είναι απλό και εύκολο Τα σημεία έχουν δοθεί με τρόπο αλληγορικό και όχι άμεσο. Δοθήκανε σε απλοϊκούς ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα σε ποιο βαθμό θα μπορούσαν να εξελιχτούν οι συνθήκες της ζωής μετά από δύο χιλιετίες. Δεν μπορούμε επομένως να τα ερμηνεύουμε κατά γράμμα. Μόνον άνθρωποι με καθαρή και έμπρακτη χριστιανική ζωή θα έχουν τη φώτιση να διακρίνουν σωστά και να αναγνωρίσουν τις καταστάσεις. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ερμηνεύσουμε τα σημεία με δική μας δύναμη, θα μας οδηγήσει στήν εξαπάτηση εκ δεξιών.
Αν, λοιπόν, ο σκοπός μας είναι να μήν εξαπατηθούμε, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα δοθέντα σημεία με πολλή σύνεση. Είναι προφητευμένο ότι θά κινδυνεύσουν να πλανηθούν ακόμη και οι εκλεκτοί. Άρα οι καιροί των εσχάτων χρόνων θά είναι πολύ δύσκολοι. Ο διάβολος, ο πατέρας της πλάνης, χρησιμοποιεί κάθε μέσο γιά να σπείρει σύγχυση και παρερμηνείες. Άς προσέξουμε, όμως, μήπως η σύγχυση και η παρερμηνεία έχουν σαν φορείς εμάς τους Χριστιανούς. Η παρερμηνεία των σημείων προέρχεται, πολλές φορές, από μία απλοϊκή αντιμετώπιση, χωρίς αναζήτηση φωτισμού. Από την άλλη μεριά, η αδιάκριτη διακήρυξη ερμηνειών, λανθασμένων ή σωστών, αδιάφορα, σε κοσμικούς ανθρώπους, δίνει την αφορμή σε εχθρούς της Εκκλησίας να αρπάξουν την ευκαιρία για να διακωμωδήσουν και να βλασφημήσουν, δημιουργώντας έτσι μεγαλύτερη σύγχυση.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι όσα συμβαίνουν στή Βουλή κατά καιρούς από Χριστιανούς που διαμαρτύρονται για νομοσχέδια και πολιτικές συνθήκες. Πολλοί από τους ανθρώπους που ενεργούν έτσι, κινούνται από πίστη σε κάποιες διαδόσεις, τις οποίες, ισως, δεν έχουν κάν ελέγξει για τη γνησιότητα και την ακρίβειά τους. Βγαίνουν δε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θά εμποδίσουν τις εξελίξεις.
Ίσως, σά χριστιανοί, θα έπρεπε να επιδεικνύουμε περισσότερη σύνεση για να δώσουμε στά σημεία των καιρών την πραγματική τους διάσταση αλλά και το χρόνο να φανερωθούν και να ολοκληρωθούν. Αν έχουμε κόψει τις εγκόσμιες επιθυμίες μας, θα ευχόμαστε όπως τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας, “μαράν αθά”, που σημαίνει “ο Κύριος να έρθει γρήγορα”. Δεν φοβόμαστε ότι θά τελειώσει ο επίγειος παράδεισος γιά τον οποίο ποτέ δεν αγωνιστήκαμε, ούτε θά προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε το “κακό”. Το μόνο αποτέλεσμα που φέρνουν τέτοιες αντιδράσεις είναι η χλεύη και η νίκη του διαβόλου. Άς μήν ξεχνούμε τη φαιδρή εντύπωση που προκαλεί το άκουσμα του αριθμού 666 στήν εποχή μας. Ανάμεσα σε όλα, κι εμείς οι Χριστιανοί έχουμε ευθύνη γι αυτό.
Αντί, λοιπόν, για αψυχολόγητες αντιδράσεις, ας καταβάλουμε προσπάθεια, με περισυλλογή και προσευχή, ώστε να κατανοούμε ποιά είναι η πραγματική πνευματική διάσταση όσων συμβαίνουν. Να αξιολογούμε το δεδομένο των ραγδαίων τεχνολογικών και πολιτικών εξελίξεων και το πλαίσιο μέσα στο οποίο βαδίζει ο σύγχρονος κόσμος. Κι άς μη ξεχνάμε ότι ο διάβολος είναι εξυπνότερος από μας και σχεδιάζει τα σχέδιά του εδώ κι αιώνες.
Δεν μας συμφέρουν οι αντιδράσεις εν θερμώ. Ακόμη, να θυμόμαστε ότι αυτά που προφητεύθηκαν θα γίνουν, είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι, είτε διαδηλώνουμε είτε σωφρονούμε. Δεν προφητεύθηκαν για να μας βοηθήσουν να αποτρέψουμε τα γεγονότα αλλά για να προλάβουμε να προετοιμαστούμε, ώστε να υποδεχθούμε τον Κύριο με τις λαμπάδες μας αναμμένες.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ